Ruh'um (deneme)

Apprentice

0

33 Trabzon/Gelibolu , Türkiye
142.20 1423 0

kimse bilmiyor bu çocuğun durumunu, kimse umursamıyor. herkez kendi için iyi birşeyler yapma isteği içerisinde. bu bencillik beni köreltiyor. hayat denilen o kahpe yaratığa kin besliyorum. ölüyorum gün geçtikçe eriyorum, yanıyorum.. içiyorlar beni sigara gibi, ve sonrasında kül tablasında yolculuğumun sonuna geliyorum.. benim gibi onlarcası pakedin içinde bekliyor.. kanıma dokunuyor. gidiyorum buralardan bir daha asla geri dönmemek üzere. kimsede ne bir üzüntü ne bir keder. anlıyorum değerimi, dönüyorum açık kapıya veriyorum sırtımı dost dediklerime.. dönüyor ve gidiyorum belki, belki bir an biri dur der diye bekliyorum. her adımın daha da zorlaşıyor. nefes almam güçleşiyor. kalp atışlarım. ufak bir tepki bekliyorum. 10 saniye önce o kapıdan çıktım gidiyorum. ne bir ses duydum nede gürültü.. ne bir ağlama sesi, ne bir burun çekintisi.. değerimi anlıyorum. susuyorum. kafamda binlerce şey dolaşıyor. ne yapıcağımı bilmiyorum. sıkılıyorum. hiçbirşey bana haz vermiyor. ne kız arkadaşım ne arkadaşlarım ne bilgisayarım nede yaşamım.. bir an dalıp gidiyorum yolda yanımda duran ot ile aramda ne fark var diye düşünmeye. fark arıyorum. o hareket edemiyor. ben ise bir çift ayağa sahipim. birde bakıyorum. beni hayat yıpratıyor, onu rüzgar. açık kapanıyor. bakıyorum o mevsime göre yaprak döküyor. ben ise insanlara göre ruh halimi değiştiriyorum. fark kapanıyor. o oturduğu yerden kendi besinini üretiyor, ben ise tüketici yaşıyorum. fark açılıyor. o bizlere oksijen sağlarken ben bu oksijenden kullanıyorum. fark daha da açılıyor. bir an kendime geliyorum. sessizliğe gömülüyorum. derin, uzun, sessiz.. beyin kıvrımlarım hareket etmek istemiyor. duruyorum ve oracıkta bir taş üstüne oturuyorum. yorgun bir insanın üzerinde taşıdığı o garip his ile, duruyorum saniyelerce,dakikalarca.. anlıyorumki ruhumda yorgun. görüyorum. hayat. hissediyorum, ölümün soğuk nefesini ensemde. bir an bir ışık parlıyor ve uyanıyorum. babam odamın perdesini açmış ve uyanmamı söylüyor. sabah sütümü uzatıyor yavaşca.. durgunlaşıyorum. bir an onun değerini anlıyorum.. ailemin.. hayatın.. sütü bir yana koyup sıkıca babama sarılıyorum. hemen arkasından anneme, kardeşime. anlıyorumki onlar, hayat yolunda yegane dostlarım.. beni hiç bırakmayacak. aldatmayacak. üzmeyecek. görüyorum değerinizi. sizleri ve yaşamı çok seviyorum...

kendim yazdım bunu:huh yorumlarınızı bekliyorum